Bu, kendiyle uzlaşmanın şifa yolculuğudur. Yetişkinlerin dünyasında, günlük hayatın monotonluğu sessizce ruhu aşındırır, yıkılmak ve iyileşmek arasında yaralar tekrar tekrar dikilir ve yırtılır. Yalnızlık, gün ve gecenin sonsuz döngüsüne yakalanmış, ne ışığın ne de kişinin kendi gökyüzünün bulunabildiği yoğun bir çelik ve beton ormanı tarafından yutulmuş, hareketli şehirde sürüklenir. Dikiz aynasında yansıyan iki ruh, yavaş yavaş kılıklarını ve savunmalarını terk eder, kurtuluşu bulur ve birbirlerini sevgiyle kucaklar. Gerçeklik ve yanılsama iç içe geçer, gerilim ve gizem birlikte örülür ve duygular ve kurtuluş bir arada var olur. Sonuç olarak, benlik eve giden yoldur. Dünyaya bir kez daha bakıldığında, artık yalnız değildir.
